Sevgili Günlük,

Küçüklüğümden beri bende bir günlük tutma merakı olmuştur. Geçen aylarda annemin evinde çeyizlerimi toplamaya çalışırken ilkokul 1. Sınıfta ve daha sonraları tuttuğum günlükleri ve hatıra defterlerini buldum. Hepsine bir heves başlamışım yazmaya ama 5 -6 sayfa sonra günlüklerim “bugün bişi olmadı” diye devam ediyor J Çok komiğime gitti yaa o zamanlardan üşengeç tipin biriymişim yani...

Tabii günlüğün dışında o zamanlar moda olan hatıra defterlerini de unutmamak lazım. Hala varmıdır şimdiki çocuklar böyle şeylere ilgi gösteriyormudur bilmiyorum açıkçası. Ama benimkiler duruyor. En süslüsünden hatıra defterleri. Ve herbir sayfasında eski okul arkadaşlarımın yazdığı “ bana bu kalbin kadar güzel sayfayı ayırdığın için....bla bla” diye diye başlayan orjinal(!) yazılar J Yazının en sonunda da olmazsa olmaz bir mani. Çoğunlukla da akrostiş maniler :

Seviyorum ama kimi

En tatlı birisini

Nasıl anlatsam sana

İlk harflere baksana

Neticede hepsi de yüzümde gülümseme oluşturan hoş hatıralar olarak kalmış. Benim için en önemli olanı da aldığım her hatıra defterinin ilk sayfasına anneme ve babama yazdırmış olmam. Aradan bu kadar zaman geçtikten sonra bile rahmetli babamın beni sevdiğini söylemesi, bana hemen hepsinde verdiği öğütleri okumak sanki tekrar karşımdaymış ta benimle konuşuyormuş hissi veriyor. O kadar güzel o kadar anlamlı....

Son sözüm:

Sepet sepet yumurta

Sakın beni unutma

Unutursan küserim

Gözlerinden öperim :)